Γιατί είμαι μονίμως θυμωμένη ?

Νευριάζετε με το παραμικρό, βάζετε τις φωνές και μετά έχετε τύψεις επειδή είπατε πράγματα που δεν θέλατε να πείτε. Καλώς ήρθατε στο κλαμπ των θυμωμένων γυναικών!

Ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Πότε είδατε έναν πραγματικά ήρεμο άνθρωπο; Μη βιαστείτε να απαντήσετε: πρόκειται για είδος υπό εξαφάνιση... 

Όλοι είμαστε λίγο-πολύ θυμωμένοι με κάτι: μας φταίει ο διευθυντής μας που δεν μας καταλαβαίνει, ο άντρας μας που κάνει πάντα το δικό του, τα παιδιά που τα θέλουν όλα χωρίς να σκέφτονται τίποτα... 

Αν σας παρηγορεί η σκέψη, δεν είστε η μόνη που θέλετε να ουρλιάξετε για να βγάλετε το θυμό που έχετε μέσα σας. Και, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, είναι λάθος που δεν το έχετε κάνει μέχρι τώρα. Μόνο που, πριν αποφασίσετε να τα ξεκαθαρίσετε όλα εδώ και τώρα, σκεφτείτε καλά με ποιον είστε θυμωμένη και γιατί...

Ο ταύρος και το χορτάρι του

Οι Θιβετιανοί έχουν μια παροιμία: «Όταν ο ταύρος είναι θυμωμένος, δώσ' του λίγο χορτάρι ακόμα». Αν το δείτε από τη σωστή πλευρά του, δεν έχουν καθόλου άδικο. Όχι πως με λίγο χορτάρι θα ξεχάσετε το θυμό σας, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που θέλουμε όλοι είναι να μας σέβονται. Θέλουμε το μικρό λιβάδι μας όπου οι άλλοι δεν θα μας τρωνε το χορτάρι. 

«Ο θυμός», εξηγεί η Αντιγόνη Ωραιοπούλου, σύμβουλος ψυχικής υγείας και ψυχοθεραπεύτρια, «ξεκινάει από ένα πρόβλημα οριοθέτησης: οι άλλοι καταπατούν τα όρια μας χωρίς να μας ρωτήσουν. Σε αυτό όμως έχουμε και τη δική μας ευθύνη, αφού δεν κάνουμε σαφές πού αρχίζουν και πού τελειώνουν». 

Όποια και αν είναι η αιτία του, πρόκειται για ένα πολύ δυνατό συναίσθημα που παίρνει διάφορες μορφές: υπάρχει ο θυμός της αδικίας, της ταπείνωσης, του πόνου, όπως υπάρχουν αυτοί που ικανοποιούνται (με ένα σχεδόν μαζοχιστικό τρόπο) να θυμώνουν τους άλλους και αυτοί που είναι «εκπαιδευμένοι» να ανέχονται το θυμό των άλλων. Οι γυναίκες, κατά παράδοση, ανήκουμε στην τελευταία κατηγορία.

Μικρές έξαλλες κυρίες

Από μικρές μάς έχουν μάθει να εσωτερικεύουμε το θυμό μας και να διατηρούμε την ψυχραιμία μας (ή ό,τι τουλάχιστον μας έχει απομείνει από αυτήν). Δείτε όμως πώς λειτουργούν τα παιδιά: μπαίνουν στο δωμάτιο τους, ρίχνουν κάτω όλα τα παιχνίδια τους, χοροπηδούν πάνω στο κρεβάτι, βάζουν τα κλάματα με τις ώρες και μετά όλα είναι μέλι-γάλα. 

Γιατί απλά ο θυμός θέλει το χρόνο του για να ξεθυμάνει και το γνωρίζουν καλά αυτό. «Εμείς όμως αντί να τα βοηθήσουμε να εκφράσουν το θυμό τους», συνεχίζει η Αντιγόνη Ωραιοπούλου, «τα μαθαίνουμε να τον θάβουν βαθιά μέσα τους. Γιατί έτσι μάθαμε και εμείς από τους γονείς μας. 

Δεν καταλαβαίνουμε ότι με αυτό τον τρόπο μεγαλώνουμε ανθρώπους που θα είναι μόνιμα θυμωμένοι χωρίς πολλές φορές να ξέρουν το γιατί, αφού δεν έχουν εκφράσει το θυμό τους την ώρα που έπρεπε με τον τρόπο που έπρεπε. Μετά τα 30 της χρόνια μια γυναίκα δεν ξέρει καν τι είναι αυτό που της φταίει, ξέρει όμως ότι έχει μέσα της ένα ανεκπλήρωτο "γιατί" και μια οργή που της βγαίνει ακόμα και χωρίς να υπάρχει αντικειμενική αιτία.

Πόσο μπορεί να αντέξει ένα λούκι; 

Σκεφτείτε ότι ο θυμός είναι κάτι σαν τη βροχή - αν δεν υπάρχει κάποιο λούκι, μέσα σε λίγα λεπτά θα πλημμυρίσει το δωμάτιο. Σε αυτή την περίπτωση ακόμα και μία σταγόνα είναι αρκετή για να βγουν τα νερά στο διάδρομο. Οι γυναίκες έχουμε μάθει να «τρώμε» το θυμό μας, να «καταπίνουμε το νερό».

Δεν είναι παράξενο λοιπόν που μετά φτάνουμε στην έκρηξη με ένα γεγονός που από μόνο του δεν έχει καμία αξία (η σταγόνα που λέγαμε). 

Στους άντρες τα πράγματα είναι απλά: όταν είναι θυμωμένοι, δεν έχουν παρά να το δείξουν. Ο θυμός μάλιστα σε αυτούς θεωρείται στοιχείο αρρενωπότητας, ενώ στις γυναίκες στοιχείο υστερίας. 

Ποιος θέλει μια γυναίκα που βάζει τις φωνές με το παραμικρό και δεν αντέχει μύγα στο σπαθί της; Πίσω όμως από αυτή τη συμπεριφορά υπάρχουν χρόνια ταπείνωσης. 

Όσο πιο ευαίσθητο μάλιστα είναι το σύστημα τόσο μεγαλύτερος είναι ο θυμός. Αν αργήσει μια γυναίκα σε ένα ραντεβού, ο άντρας της θα σκεφτεί απλά ότι το ξέχασε. 

Αν αργήσει όμως ένας άντρας, η γυναίκα θα σκεφτεί ότι δεν την αγαπάει κανείς,, γιατί η ανατροφή της έχει υπονομεύσει όλο το σύστημα αυτοεκτίμησής της. Ο θυμός της λοιπόν είναι πιο βίαιος γιατί είναι το αποτέλεσμα πολλών μικρών θυμών που δεν έχουν εκφραστεί ποτέ.

Βγάλτε το «σεσουάρ» από την πρίζα!

Το πρόβλημα στην πραγματικότητα δεν είναι ο θυμός, αλλά πώς διοχετεύουμε όλη αυτή την ενέργεια που περιλαμβάνει. Το λάθος μας είναι ότι την αφήνουμε να συσσωρεύεται και, όταν πια δεν μπορούμε να τη συγκρατήσουμε, μπαίνουμε σαν τον ταύρο στο υαλοπωλείο. Χάνουμε τον έλεγχο, λέμε λόγια που δεν θέλουμε και μετά έχουμε και τύψεις γιατί από θύματα γίναμε θύτες. 

«Ο θυμός», εξηγεί η Αντιγόνη Ωραιοπούλου, «δεν είναι από μόνος του ούτε καλός ούτε κακός. Είναι αυτός που είναι. Ορισμένες φορές μάλιστα πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους ακόμα και αν οδηγηθούμε στα άκρα. Αρκεί αυτό να είναι επιλογή. Να μην γίνεται σε βρασμό ψυχής. 

Όταν είμαστε θυμωμένοι, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αποφορτίσουμε μόνοι μας την ατμόσφαιρα και μετά να σκεφτούμε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα».

Αντί λοιπόν να βάλετε τις φωνές μπροστά σε όλους, κάντε το μόνη σας: κλειστείτε στο μπάνιο, αρχίστε να βρίζετε και, όταν βγάλετε όλη τη φωτιά από το θυμό, προγραμματίστε με ακρίβεια τις επόμενες κινήσεις σας. Προσοχή! Ο στόχος δεν είναι να τον «καταπιείτε» και να σας περάσει, αλλά να τον βγάλετε εκεί που πρέπει με τον τρόπο που πρέπει. Αντί δηλαδή να τσακωθείτε με το παιδί σας γιατί ο άντρας σας σας μίλησε άσχημα, γυρίστε το θυμό σας ψύχραιμα σε αυτόν που τον προκάλεσε.

«Προπόνηση» για πραγματικό θυμό
Το ξέρουμε ότι ακούγεται εύκολο, αλλά στην πράξη «κολλάει». Γιατί ο θυμός θέλει την τέχνη του. Χρειάζεστε τρόπο και μέθοδο: καταρχάς πρέπει να βρείτε τον «ένοχο» και μετά να εξετάσετε τη σκοπιμότητα του. Από εκεί και πέρα πρέπει να υπολογίσετε την πολιτική σας: θέλετε μια ανοιχτή αντιπαράθεση ή προτιμάτε να εξηγήσετε στον άλλο αυτό που σας θυμώνει χωρίς να προχωρήσετε σε τσακωμό; 

Σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να τελειώνετε γρήγορα και αποφασιστικά. Κάποιες άλλες θέλουν πίστωση χρόνου. Αυτό δεν σημαίνει υποχώρηση. Απλά αποδέχεστε ότι ο άλλος μπορεί να κάνει πράγματα που σας θυμώνουν, αλλά αυτά δεν είναι περισσότερα απ' όσα σας κάνουν να τον αγαπάτε. Το σημαντικό είναι να έχετε πάντα ένα στόχο: αν είστε θυμωμένη με όλους και με όλα, χάνετε το παιχνίδι γιατί ανοίγετε πολλά μέτωπα. 

Αν όμως είστε θυμωμένη με συγκεκριμένα πράγματα που μπορούν να αλλάξουν, δεν έχετε παρά να τα αλλάξετε (ή να προσπαθήσετε).

Πώς θα σώσετε το στομάχι σας και όχι το θυμό σας! 

Πριν αρχίσετε να σπάτε τα πάντα γύρω σας, κάντε στον εαυτό σας μερικές απλές ερωτήσεις. Από τις απαντήσεις σας θα εξαρτηθεί αν πρόκειται για πραγματικό θυμό:

Πώς νιώθετε όταν θυμώνετε;

Τι θέλετε να κάνετε όταν σας πιάνουν τα νεύρα σας;

Μετά από πόση ώρα ηρεμείτε και βλέπετε τα πράγματα διαφορετικά;

Πώς εκφράζετε το θυμό σας; Έχετε μια συγκεκριμένη «τελετουργία»;

Πότε είναι η πρώτη σας ανάμνηση από θυμό;

Πώς σας αντιμετώπιζαν οι γονείς σας όταν θυμώνατε;

Τι φοβάστε περισσότερο όταν εκφράζετε το θυμό σας; Αν έχετε τις απαντήσεις σε όλα αυτά, θα δείτε ότι τα πράγματα φαίνονται πιο καθαρά από ό,τι πιστεύατε.

Πως να σώσετε το στομάχι σας και όχι το θυμό σας!

Τρώτε επειδή είστε θυμωμένη ή επειδή πεινάτε; Δεν χρειάζεται να απαντήσετε: η ερώτηση είναι ρητορική διότι πολλές φορές χρησιμοποιούμε το θυμό με αυτοκαταστροφική μανία, θυμώνουμε με τον εαυτό μας γιατί δεν είπαμε τα λόγια που έπρεπε, γιατί δεν δώσαμε στον άλλο να καταλάβει τα όρια μας και γιατί τον αφήσαμε να πιστέψει ότι μπορεί να μας μεταχειριστεί με το χειρότερο τρόπο χωρίς επιπτώσεις.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι πολύ θυμωμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που υποφέρουν περισσότερο από το στομάχι. Ο θυμός «καίει» το σώμα και το μυαλό και μετατρέπεται σε μια φλεγμονή που επιβαρύνει πολλά συστήματα: το αναπνευστικό (άσθμα), το δερματολογικό (έκζεμα), το μυοσκελετικό (ρευματοειδής αρθρίτιδα). Πριν αντιμετωπίσετε λοιπόν το σύμπτωμα που είναι η αρρώστια, χτυπήστε την αιτία που είναι ο θυμός.

Υπάρχει και «καλός» θυμός;

Και βέβαια. Μπορεί η χριστιανική και η βουδιστική θρησκεία να θεωρούν ότι ο θυμός είναι ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, αλλά κανείς δεν κατάφερε να σταματήσει τον Χριστό όταν τον έπιασαν τα νεύρα του μπροστά στο ναό! Θα πείτε ότι είχε τους λόγους του όπως και εσείς. 

Εκτός λοιπόν από το θυμό που μας κάνει να τα βλέπουμε όλα μαύρα, υπάρχει και ο θυμός που μας βοηθάει να πάμε μπροστά και να αλλάξουμε τα πράγματα στη ζωή μας, ακόμα και αν χρειάζεται μια βίαιη διαδικασία γι' αυτό. Δείτε το λοιπόν σαν μια αφορμή για να ακούσετε τις βαθύτερες ανάγκες του εαυτού σας.

Πηγή:myworld